Wiemy już, że konieczne jest przedefiniowanie relacji ludzko-więcej-niż-ludzkich, ale jak to się ma do potrzeby ochrony gatunków i ekosystemów? Las Zwierzyniecki jako ekosystem o płynnych granicach – zaczynający się od ogrodu pałacowego, a kończący na ogródkach działkowych i przedmieściach Białegostoku, jest dobrym miejscem, żeby spróbować zmierzyć się z tymi pytaniami. Jego tożsamość – jako dawnego terenu łowieckiego, a obecnie miejsca miejskiej rekreacji – sytuuje go na przecięciu różnych polityk i narracji. Spacer o zmierzchu ma również charakter regeneracyjny, wiążąc ze sobą format spaceru, pracy z ciałem i tekstem. Przewodnikami będą dla nas mchy, grzybnie i kłącza – nie jako konkretne gatunki, ale jako ciała o strukturze połączonej, przenikającej się i rozrastającej.

Wiedza ucieleśniona tworzy się przez bycie razem w danym miejscu i czasie. Wynika z otwarcia się na taki rodzaj poznania, jaki zwykle chowa się za słowami – definicjami, terminami i nazwami. Spacer o zmierzchu jest więc nie tylko działaniem badawczym skupionym na terenie Lasu Zwierzynieckiego w Białymstoku, ale też próbą dostrojenia się do otaczającego nas miejsca i poznania go nowymi narzędziami. Spekulując nad przyszłością miejskiej zieleni, zastanowimy się, z czego wyrasta ochrona przyrody i przed jakimi staje dylematami.