Laboratorium badań nad szczęściem. Życie po komfortocenie

Projekt o charakterze artystyczno-badawczym, sieciujący środowisko sztuki, nauki, dizajnu, technologii i przedsiębiorczości. Tematy: przyszłość ograniczonego komfortu, praca wyobraźni, ekologia miejska, gospodarka przyszłości, poszukiwanie źródeł optymizmu, spekulatywność jako motor rozwoju, zarządzanie kryzysem i sytuacjami niedoboru

Laboratorium badań nad szczęściem. Życie po komfortocenie to cykl badawczo-artystyczny koncentrujący się na prognozowaniu scenariuszy, które w różnych dziedzinach zastąpią dotychczas przyjęte zwyczaje i nawyki.

Punktem wyjścia jest konieczność odejścia od komfortu opartego na eksploatacji paliw kopalnych i na wysokoemisyjnych technologiach.
Jak prognozują badania naukowe, wkrótce wyczerpią się możliwości komfortowego funkcjonowania społeczeństw bez oglądania się na koszty środowiskowe (w szczególności w odniesieniu do mieszkańców tzw. „globalnej Północy”). Musimy przygotować się na zmiany w naszej rzeczywistości – na życie „po odejściu komfortu”. Zmuszają nas do tego rozliczne kryzysy, wobec których musimy przyjąć postawę aktywnego poszukiwania rozwiązań.
W ramach cyklu zastanawiamy się nad zagadnieniami związanymi z miejską ekologią, gospodarką przyszłości, poszukiwaniami nowych źródeł optymizmu, a także poszukamy spekulatywnych sposobów radzenia sobie z kryzysami oraz sytuacją niedoboru. Głównym zadaniem projektu jest sieciowanie środowisk nauki, sztuki, designu, technologii, ekologii i przedsiębiorczości tak, by stworzyć zaczyn dla sieci tzw. koproducentów wiedzy, którzy powinni wskazywać najważniejsze wyzwania niedalekiej przyszłości.

„Żyjemy w komfortocenie” pisze w słynnym tekście Po komforcie architekt Daniel A. Barber (D.A. Barber, Po komforcie, tłum. N. Raczkowska, „Autoportret” 76, 1-2022, s. 2-7). Autor definiuje komfort jako napędzane paliwami kopalnymi marzenie tworzenia świata o zmarginalizowanych realiach środowiskowych. Wszyscy jesteśmy w nie uwikłani – klimatyzacja, ogrzewanie, szybkość działania i konsumowania – pozornie niewinne aktywności tworzą luksus dostępu do świata, w którym konsekwencje wysokiego uprzemysłowienia są ukryte i wypierane. Taki świat jest osadzonym w przeszłości źródłem niepokoju i niepewności. Zjawisko „komfortocenu” bardzo precyzyjnie określa jak jednostronnie wciąż rozumiany jest dobrostan. Powinniśmy jak najszybciej szukać dróg, które nas od komfortocenu uniezależnią. Jak wskazuje Barber, zadanie to należy do doświadczonej wspólnoty projektantów, badaczy, naukowców, artystów i architektów. Jak pisze, „ostatnie sto lat zdefiniowała produkcja komfortu: uwolnione przez nią emisje wpłyną na naszą planetę na kolejne stulecia. (…) Każdy zawód, każda gałąź kultury stoją przed koniecznością radykalnej przemiany.” Świat potrzebuje nowych rozwiązań dla ludzkości. Potrzebuje ich teraz. W sytuacji kryzysowej to właśnie uruchomienie kreatywności staje się jedną z kluczowych umiejętności. Wykorzystanie zasobów wyobraźni, jakimi dysponują środowiska kreatywne, stworzy potencjał rozwiązywania „poważnych” problemów z różnych dziedzin, a na pewno stanie się inspiracją do zmiany sposobu myślenia, wyjścia z kolein przyzwyczajeń. Wyobraźnia jest zasobem, bez którego miasta ani społeczności nie mogą się rozwijać. Sztuka współczesna, rozumiana jako obszar poszukiwania innowacji staje się więc narzędziem we wspólnym działaniu na rzecz mądrzejszej przyszłości. Stwarza podwaliny dla nowego języka – umożliwia zaangażowanie, wyczula na potrzebę wspólnotowości. A także, uruchamiając wyobraźnię i krytyczne myślenie, pozwala na sprawniejsze formułowanie nowatorskich modeli działania.

 

Projekt Goethe-Institut, Fundacji Bęc Zmiana, Zentrum für Kunst und Urbanisik (Berlin), realizowany jest przy wsparciu m.st. Warszawy, Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, Fundacji im. Heinricha Bölla w Warszawie

Koproducenci wiedzy: Akademia Sztuk Pięknych Katowice, BWA Wrocław Galerie Sztuki Współczesnej, Instytut Kultury Miejskiej w Gdańsku, Stowarzyszenie Media Dizajn (Szczeciński Inkubator Kultury), Galeria Arsenał w Białymstoku

Rozmowy, wywiady, teksty

Polskie miasta tracą mieszkańców i zjawisko to jest często dyskutowane, zwłaszcza że w skali globalnej miasta raczej rosną i mieszkańców im przybywa. Jednak prowadzone w Polsce badania socjologiczne nie zwracały dotąd uwagi na zjawisko powrotów z przedmieść osób, które z różnych powodów, także w poszukiwaniu komfortu, zdecydowały się na nie wyprowadzić. Z jakich powodów ludzie zmieniają zdanie i porzucają to, co wydawało im się spełnieniem marzeń o komforcie? Badania przeprowadzone przez Katarzynę Kajdanek z Zakładu Socjologii Miasta i Wsi w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego pokazują, jak ciekawe i złożone jest słabo rozpoznane zjawisko powrotów do miast. Pokazują także, jak bardzo miejskość zyskuje na tytułowych „powrotnikach”, ludziach, którzy zdecydowali się porzucić życie na przedmieściach, świadomie wrócić do życia miejskiego. Dzięki ich rozczarowaniu suburbiami komfort miast definiowany jest na nowo.

Powrotnicy (Zakład Wydawniczy NOMOS, 2022) —> zamów książkę: sklep.beczmiana.pl

O projektowaniu przestrzeni uwzględniającej potrzeby wszystkich istot, o komforcie, który nie powstaje kosztem innych i o poszukiwaniu sposobów nazywania nowych zrównoważonych standardów, takich jak sprawiedliwość termiczna, rzemieślnicze mikroklimaty czy “produktywny rozpad” wspomagający obieg materii i regenerację przyrody, rozmawiamy z grupą projektową Centrala, czyli Małgorzatą Kuciewicz i Simone De Iacobis.

Dorzucam się!

Wspieram kulturę współczesną z Bęc Zmianą

Wybierz kwotę wsparcia
Inna kwota