MONadOLOGIa. Traktat o relacyjności to projekt żywej instalacji scenicznej inspirowanej Monadologią Gottfrieda Wilhelma Leibniza. Traktat ten, będący próbą całościowego opisu budowy i funkcjonowania świata, zyskuje nowe znaczenie w kontekście wzajemnego oddziaływania organizmu ludzkiego i miasta.
Nauki związane z badaniem ludzkiego ciała od roku 1714, roku powstania Monadologii, bardzo się rozwinęły, jednak zawarta w traktacie myśl Leibniza jest nadal aktualna, o czym pisali liczni filozofowie, m.in. Gilles Deleuze. Usieciowienie, które obecnie wydaje się naturalnym sposobem myślenia o mieście i szeroko pojętej komunikacji, w czasach Leibniza było domeną wizjonerów.
Żywa instalacja sceniczna, zbudowana na kształt kryształu-labiryntu, składała się z części performatywnej, konstrukcji architektonicznej, instalacji świetlnej, instalacji Augmented Reality oraz instalacji dźwiękowej. Instalacja na poziomie struktury odnosi się do wybranych koncepcji świata Leibniza. Wszelkie elementy budujące żywą instalację sceniczną, jak na przykład konstrukcja architektoniczna, instalacja audio czy nawet grafika użyta na kostiumach, odnoszą się do pięciu wybranych zagadnień spajających strukturę świata Leibniza i dających się odnaleźć we współczesnej rzeczywistości. Są nimi: perspektywa, percepcja, usieciowienie, monolog i powtórzenie.
W warstwie fabularnej ten metaforyczny traktat o świecie – o jego budowie i sposobie funkcjonowania – staje się punktem wyjścia do ponownego przemyślenia kwestii relacji między „ja” a współczesnym światem. Leibnizowskie monady – główna substancja budująca świat – z założenia nie mają okien ani drzwi, a zatem z zasady nie komunikują się ani ze sobą, ani ze światem zewnętrznym. Instalacja ukazuje współczesny monadyzm jako realizujący się w przestrzeni miejskiej i wyrażający się poprzez monologi (werbalne oraz cielesne), które nieustannie i gorączkowo uprawiamy w zderzeniu z samym sobą, z Innym, ze społeczeństwem, z miastem czy materią. Owych pięć poziomów tematycznych: „ja” – „ja”, „ja” – Inny, „ja” –społeczeństwo, „ja” – miasto, „ja” – materia, na których prowadzone są indywidualne monologi, w naturalny sposób składa się na pięć części instalacji rozgrywających się w miejskim otoczeniu.
MONadOLOGIa. Traktat o relacyjności
Pokazy:
– 21, 22 i 23 listopada 2014, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
– 11 kwietnia 2015, Szczecin, Trafostacja
– 11 listopada 2015, Lublin, Galeria Labirynt (w ramach Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca)
koncepcja i reżyseria: Aleksandra Hirszfeld
scenografia: Małgorzata Kuciewicz / Centrala
choreografia i reżyseria tekstu: Marta Ziółek
kostiumy i AR: Krzysztof Syruć
performerzy: Agnieszka Kryst, Anna Nowicka, Katarzyna Sitarz, Paweł Sakowicz
muzyka: Maria Kozłowska, Wojtek Urbański
instalacja świetlna: Marcin Strzała, Jacek Markusiewicz / Architecture for Society of Knowledge, Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej
produkcja: Ela Petruk, Ewa Paradowska / Fundacja Bęc Zmiana
projekt graficzny: Olek Modzelewski (www.olekmo.pl)
teaser: Bartosz Tytus Trojanowski
współpraca: Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie,Teatr Studio, Architecture for Society of Knowledge
Sponsorzy materiałów do instalacji świetlnej:
Firma LEDin (http://www.ledin.pl) – produkty marki LEDLine
Sklep Elektronika i Ty (https://elty.pl)
Podziękowania za pomoc w stworzeniu instalacji świetlnej:
Michał Gosk, Aleksandra Sobczyk, Leszek Liniecki, Ewelina Szeląg, Aleksandra Pałka, Dagmara Piszcz, Agnieszka Kołacińska, Franciszek Morka, Agnieszka Krudowska, Magdalena Storożenko, Filip Karlicki, Natalia Ciastoń, Jakub Andrzejewski, Dagmara Żurek, Joanna Żybul, Kamila Mieczkowska-Konieczny, Piotr Zbierajewski, Dominik Pękalski, Grzegorz Żuk, Krzysztof Nazar, Mateusz Korotko, Michał Kulesza, Aleksander Gadomski
Podziękowania za wsparcie projektu: Liwia Bargiel, Jacek Dobrowolski, Mateusz Falkowski, Elżbieta Grzelczak, Joanna Klimczyk, Krzysztof Koszewski, Urszula Stępień, Sebastian Szymański, Ernest Wińczyk
Projekt realizowany dzięki wsparciu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.